Andrea Schacht, urodziła się w 1956 roku. Była  inżynierem w przemyśle i pracowała jako konsultant. Mieszka z mężem i  muzą – Cat Mira - w Bad Godesberg. Jej inspiracją są czworonożni przyjaciele.

„Szpieg w konfesjonale” to powieść z pozoru historyczna, bo jej akcja toczy się w 1502 roku w klasztorze norbertanów w Knechtsteden (Niemcy).

Na początku powieści autorka wylicza bohaterów, z których najważniejsza i najpiękniejsza jest trzyletnia, trójkolorowa, zielonooka kotka Mirza. Poza nią bohaterami są ludzie i zwierzęta. Zakonnicy i cywile. Dziedzic majątku, jego kompan diakon nielubiący kotów oraz służba. Także para bliźniąt malujących fresk w bazylice.

Zwierzęta to głównie koty, autorka podaje ich imiona i cechy charakteru. Jest leniwy kot z kuchni, dwa dzikusy ze stajni, zupełnie czarny kot o złotym sercu oraz pies. Narratorką i spiritus movens, a czasem deux ex machina jest kotka Mirza.

Po śmierci opiekunki zostaje przeniesiona do zakonnej biblioteki jako pogromczyni niszczących księgi myszy. Z obowiązku wywiązuje się bardzo dobrze, a że bystra jest nadzwyczaj, pomaga ludziom w wyjaśnianiu i rozwikłaniu ich spraw. A jest ich bez liku.

Mamy więc tu motyw syna marnotrawnego, przebieranek, nieślubnego dziecka zakonnika, ukrywanej tożsamości, rodzinnej zawiści prowadzącej aż do zbrodni, za pomocą psów czy podpalenia. Także ukrytego skarbu i wady wzroku. Nie brak też wątku romansowego, a nawet seksualnego, zarówno wśród ludzi jak i zwierząt, dzięki czemu Mirza rodzi kocięta, a my pozostajemy z nadzieją, że będą równie mądre i pomocne ludziom jak matka.

Kotka przekazuje nam różnice między światem ludzi i zwierząt, dziwiąc się niektórym naszym zwyczajom, a najbardziej temu, co księża uznają za grzech, a u zwierząt jest całkiem naturalne. Jej stwierdzenia bywają zabawne, np.: „po to wymyślono śluby, żeby grzech przestał być grzechem”. Albo „Myślenie jednak bardzo męczy, drzemka zaś przynosi ukojenie”.
Używa też przekleństw jak: „szczurza kupa”, „mysie siki”.

Autorka przekazuje nam swoje poglądy – potępia nagminnie wtedy stosowane odpusty i handel relikwiami jako naciąganie naiwnych.

Poznajemy szczegóły z życia zakonnego – jak spano, jedzono, jak wyglądał ogród, stajnia, jak robiono zapasy czy leczono. A także z życia dworu, jego właściciela i służby.

A że to opowieść z pogranicza baśni, mamy legendę o Źródle Dobrej Wróżki i cudownym krysztale z jej włosem dającym moc i chroniącym przed nieszczęściami.

Powieść składa się z wielu rozdziałów, większość z nich ma  dodatkowe określenia: rozdział przykry,  wietrzny, emocjonujący, pouczający, pełen odkryć.

Wszystko dobrze się kończy, więc polecam książkę nie tylko miłośnikom kotów.
IRENA BROJEKOd urodzenia wrocławianka. Bibliotekarka z bogatą przeszłością (Politechnika, Szkoła Inspekcji Pracy, Dz.B.P., Uniwersytet, PWST, R.B.P, M.B.P.). Pomysłodawczyni i organizatorka kobiecej imprezy pod nazwą „dress-party”. Wykonuje i wystawia kolaże i wyklejanki. Miłośniczka książek, kina, kotów i osób z inteligentnym poczuciem humoru. Prowadzi interesujący blog: http://kotnagalezi1.blox.pl/html.

Jacek Inglot urodził się 1 czerwca 1962 roku w Siedlcu Trzebnickim. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie we Wrocławiu. Potem pracował jako nauczyciel w I LO we Wrocławiu. Zadebiutował w połowie lat 80. XX wieku na łamach pism o tematyce fantastycznej. Wydał powieści „Inquisitor”, „Quietus”, zbiór opowiadań „Bohaterowie do wynajęcia” i baśń fantasy „Eri i smok”. Napisał też powieść „Wypędzony”.

Sabinki w tej powieści to dziewczyny najczęściej z rodzin wielodzietnych, mieszkające w  miasteczku lub na wsi, gdzie nie ma dla nich pracy. Korzystają z tego handlarze żywym towarem zatrudniający naganiaczy i przewoźników, którzy werbują naiwne młode kobiety. Zgadzają się one jechać z obcym mężczyzną do Niemiec w nadziei na dobre zarobki i lepsze jutro.

Takim dostarczycielem jest narrator, który zabiera ofiary z umówionego miejsca w Polsce, przewozi do Hamburga i oddaje w łapy bezwzględnych handlarzy. Pobiera wynagrodzenie i nie interesuje się dalszym losem dziewcząt. Ale do pewnego momentu.

Według mitu to Rzymianie za czasów Romulusa z sabińskich osiedli uprowadzili dziewczęta, bo brakowało im kobiet.

Na książkę składają się trzy wątki. Pierwszy to relacja z podróży do Hamburga. Drugi zawiera wspomnienia narratora z czasów pierwszej „Solidarności” i stanu wojennego. Trzeci to opis naszego kraju i ludzi po zmianie ustroju.

Obecny dostarczyciel Sabinek (inaczej zwanych koziołkami – czyżby od Koziołka Matołka?) w  stanie wojennym przybrał pseudonim „Kordian”. To bohater dramatu Słowackiego,  który wciąż przegrywa, ale jest wierny swoim ideałom. Ta romantyczna postawa wpływa na zachowanie bohatera - po 1989 roku nie umie odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Według niego kraj zdominowali „nowi ludzie”, którzy „Myśleli wyłącznie o kasie, szmalu, mamonie – jak diabetyk o słodyczach. Nic więcej ich nie obchodziło, dla swojego fetysza byliby gotowi zrobić wszystko, nie licząc się z nikim i z niczym”.

Bohater wyrzucany z kolejnych wydawnictw,  gdy wydał już wszystkie pieniądze, spotyka diabła kusiciela w postaci dawnego kolegi, przyjmuje jego propozycję i staje się przewoźnikiem zdesperowanych dziewczyn. Swojej kochance, na pytanie, po co było to wszystko: „Solidarność” i konspiracja odpowiada: „Nie pytaj żołnierza, co się stało ze sprawą, o którą walczył. Zwłaszcza gdy sprawa ta została przegrana”. I samokrytycznie stwierdza: „Miałem być bohaterem a zostałem skurwielem”. Jednak nie zaznaje spokoju, bo sumienie w postaci ducha zmarłego przyjaciela ciągle mu uświadamia jaki jest podły.

Mamy więc w tej powieści trochę historii najnowszej, choć nie wszystkie podane fakty się zgadzają. Bohatera romantycznego nie umiejącego się pogodzić z tym, że świat i ludzie nie są idealni. Także opis świata mediów, ze szczególnym uwzględnieniem wydawnictw.  Oraz socjologiczne spojrzenie na Polskę po zamknięciu fabryk i likwidacji PGR-ów. A także teorię spiskową... Czego dotyczy, przeczytacie w książce.

Duch przyjaciela mówi narratorowi: „Świat nie potrzebuje bohaterów, lecz ludzi po prostu przyzwoitych”.

Polecam.
IRENA BROJEKOd urodzenia wrocławianka. Bibliotekarka z bogatą przeszłością (Politechnika, Szkoła Inspekcji Pracy, Dz.B.P., Uniwersytet, PWST, R.B.P, M.B.P.). Pomysłodawczyni i organizatorka kobiecej imprezy pod nazwą „dress-party”. Wykonuje i wystawia kolaże i wyklejanki. Miłośniczka książek, kina, kotów i osób z inteligentnym poczuciem humoru. Prowadzi interesujący blog: http://kotnagalezi1.blox.pl/html.

Zygmunt Miłoszewski urodził się 8 maja 1976 roku w Warszawie. Debiutował w 2005 roku powieścią „Domofon”. Napisał cykl kryminałów, których głównym bohaterem jest prokurator Szacki („Uwikłanie”, „Ziarno prawdy”, „Gniew”). W 2007 i 2011 roku zostały uznane za najlepsze polskie kryminały. Książki Miłoszewskiego zostały przetłumaczone na wiele języków i wydane za granicą. Sfilmowano w Polsce „Uwikłanie”.

Tytułowy „bezcenny” to obraz Rafaela „Portret młodzieńca”, który nam skradziono w czasie II wojny światowej i do dzisiaj nie wiadomo gdzie się znajduje.

Głównymi bohaterami powieści są cztery niebanalne osoby:
– dr Zofia Lorentz, 34 lata, historyk sztuki, drobna blondynka,
– Lisa Tolgfors – 50 lat, Szwedka, międzynarodowa złodziejka dzieł sztuki, poliglotka, pseudonim Ronja (córka rozbójnika),
– Karol Boznański – wysoki brunet, polski marszand, niegdyś związany z Zofią,
– Anatol Gmitruk – 40 lat, major, komandos, równie brzydki co skuteczny.

Zofia Lorentz na zebraniu organizacyjnym robi trójce wspólników wykład (przydługi, niestety) na temat grabieży polskich dzieł sztuki, jakich dokonywali Niemcy, w dodatku Rosjanie oraz Amerykanie sobie też nie żałowali. Do dzisiaj nie odzyskaliśmy 60 000 dzieł. „Najgorzej było w czasie powstania [warszawskiego]. Niemcy dostali małpiego rozumu, wpadali do muzeum jak do darmowego sklepu z pamiątkami”.

Początek powieści przypada na lata 1944 i 1946.

Jednak przede wszystkim akcja toczy wokół działań czwórki bohaterów w Polsce, USA, Szwecji i na Ukrainie. Najbardziej brawurowa odbywa się w Stanach, gdzie mieli nadzieję na odzyskanie (choć nielegalne, do tego właśnie była potrzebna Lisa, która nie zawahała się, dla dobra sprawy, pracować nago) Rafaela.

W Szwecji też było nieźle – musieli nocować w szopie przy zoo pełnym siana zużytego przez tygrysy. Paleta woni zapewne była zwalająca z nóg, ale nie mieli innego wyjścia.

Autor korzysta z okazji i zapoznaje czytelnika ze swoją opinią na temat premiera, ministra kultury oraz pisma „Polityka”.  Wypowiada się także na temat twórczości uznanych pisarzy. I nie są to pochlebstwa. Przypominam, że książkę wydano w 2013 roku.

Nie odpuścił też marszandom i całemu rynkowi dzieł sztuki, gdzie według niego królują lewe aukcje, zły gust, mody medialne i tym podobne zjawiska.

Miłoszewski opisuje nie tylko z losy polskich dzieł sztuki ale i sposoby ich chronienia przed złodziejami. „…niektóre wiejskie chałupy są lepiej zabezpieczone niż polskie muzea” – nie brzmi to optymistycznie.

Poza wątkiem poszukiwania dzieł sztuki, bo na jednym portrecie się nie skończyło, mamy teorię spiskową, terroryzm górski, ekologiczne gospodarstwo jednego z bohaterów, zawodowego zabójcę oraz amerykańskiego biznesmena, prowadzącego fundację przyznającą nagrody literackie, finansującego biblioteki i programy propagujące czytelnictwo. Ten ostatni bardzo mi się podoba.

Atrakcji i pomysłów w książce jest wiele, między innymi  więzienna wersja języka polskiego używana przez Lisę.

Niestety zabrakło książce ręki dobrego redaktora. Bo są tu powtórzenia tych samych informacji, a nawet cudowna przemiana makowca w sernik w trakcie jednej sceny.

Jeśli komuś to nie przeszkadza, to polecam.
IRENA BROJEKOd urodzenia wrocławianka. Bibliotekarka z bogatą przeszłością (Politechnika, Szkoła Inspekcji Pracy, Dz.B.P., Uniwersytet, PWST, R.B.P, M.B.P.). Pomysłodawczyni i organizatorka kobiecej imprezy pod nazwą „dress-party”. Wykonuje i wystawia kolaże i wyklejanki. Miłośniczka książek, kina, kotów i osób z inteligentnym poczuciem humoru. Prowadzi interesujący blog: http://kotnagalezi1.blox.pl/html.

Sławomir Koper urodził się 21 listopada 1963roku w Warszawie. Ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Autor książek historycznych, publicysta, radiowy i telewizyjny ekspert historyczny. Napisał m.in.: „Życie prywatne elit artystycznych Drugiej Rzeczypospolitej”, „Wpływowe kobiety Drugiej Rzeczypospolitej”, „Kobiety w życiu Mickiewicza” i wiele innych.

O książce:

„Kobiety władzy PRL” to pierwsza książka z cyklu poświęconego elitom Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, która trwała od 22 lipca 1944 do 4 czerwca 1989 roku. Składa się z jedenastu rozdziałów, zaczyna krótkim „Od autora”, a kończy przypisami i bibliografią.

Sylwetki opisanych pań można podzielić na samodzielne i te, które zostały przedstawione na tle sylwetki męża prezentowanej pani lub jej partnera. Tytuł rozdziału często sugeruje, w jaki sposób funkcjonowała dana bohaterka.

Autor podszedł do sprawy chronologicznie – zaczął od Wandy Wasilewskiej – rozdział „Ulubienica Stalina”, a skończył na żonach Mieczysława Rakowskiego.
Po drodze mamy: pisarki – Zofię Nałkowską i Marię Dąbrowską (choć i Wanda Wasilewska też popełniła parę książek), aktorki – Ninę Andrycz i Elżbietę Kępińską, skrzypaczkę – Wandę Wiłkomirską, działaczki – Małgorzatę Fornalską (także Wasilewską), ubecką sadystkę – Julię Brystygierową oraz żony przy mężu – Zofię Gomułkową, Stanisławę Gierkową i Annę Iwaszkiewicz, choć ta ostatnia była nie tylko żoną i matką. Zabrakło rozdziału o pani Jaruzelskiej.

Jednak to nie wszystkie panie wyróżnione zainteresowaniem władców PRL, bo rzadko który z tych panów opierał się wdziękom niewieścim, szczególnie tym, które były na wyciągnięcie ich ręki. Zdarzały się też nieślubne dzieci.

To oczywiście jest trochę plotkarska książka, ale często podaje nieznane fakty z życia nie tylko kobiet ale i pierwszych sekretarzy PZPR oraz PRL-owskich premierów. To w jaki sposób żyli, bawili się, gdzie się leczyli i wypoczywali.

Opisuje  życie towarzyskie i oficjalne partyjnej elity i  wzorce z których korzystali, bo musieli.  W jakich rezydencjach mieszkali i przez kogo byli obsługiwani – kucharzy, krawców, fryzjerów.  Jak sobie żyli lekko, łatwo i przyjemnie w kraju biednego proletariatu i inteligencji też nie za bogatej. Gdybyż tylko nie wisiał nad nimi sierp i młot. Oraz niewdzięczny, prawie co dekadę, strajkujący naród.

Publikacja ta zarówno potwierdza jak i obala powszechne opinie i stereotypy. Jeśli ktoś myśli o Wasilewskiej, że była tylko prymitywną komunistyczną działaczką to  ze zdziwieniem przeczyta, że ukończyła studia polonistyczne na UJ-cie i obroniła doktorat.

Nie brakuje w książce szczegółów dotyczących wyglądu pań (jedna z pisarek miała zeza), ich życia intymnego i czy na pewno wszystkie były hetero. Ile miały dzieci i czy ojcowie potrafili zadbać o rodzinę. 

Koper prostuje tu brązownicze wspomnienia synów Bieruta i Gierka – lepiej milczeć niż kłamać, bo kłamstwo ma krótkie nogi. Potomkowie jednak byli pewni, że kłamstwo napisane i wydrukowane staje się prawdą. I to się im nie udało.

Nie jest to książka potępiająca czy hagiograficzna – autor dość obiektywnie opisuje zarówno wady, jak  i zalety (jeśli takie były) omawianych postaci.

Materiał zawarty w tej publikacji  opiera się na wielu źródłach – biografiach, wspomnieniach, dziennikach, listach, wywiadach (np. „Oni” T. Torańskiej) i artykułach, które licznie zacytowano.

Polecam.
IRENA BROJEK Od urodzenia wrocławianka. Bibliotekarka z bogatą przeszłością (Politechnika, Szkoła Inspekcji Pracy, Dz.B.P., Uniwersytet, PWST, R.B.P, M.B.P.). Pomysłodawczyni i organizatorka kobiecej imprezy pod nazwą „dress-party”. Wykonuje i wystawia kolaże i wyklejanki. Miłośniczka książek, kina, kotów i osób z inteligentnym poczuciem humoru. Prowadzi interesujący blog: http://kotnagalezi1.blox.pl/html.

Charlotte Link urodziła się 5 października 1963 roku we Frankfurcie nad Menem.  Jest autorką siedemnastu powieści, na podstawie kilku z nich zrealizowano seriale telewizyjne. W 2007 roku dostała nagrodę Golden Feder. Mieszka z rodziną w Wiesbaden.

Akcja „Ciernistej róży” toczy się na różnych płaszczyznach czasowych  i w różnych miejscach, ale głównie na jednej z Wysp Normandzkich – Guernsey. Leżą one na Kanale La Manche, blisko wybrzeża Normandii;  głową państwa jest brytyjska królowa.   W 2012 roku było tam 164 tysiące mieszkańców – osiadłych na ośmiu wyspach. W czasie II wojny światowej wyspy były okupowane przez Niemców, co negatywnie wpłynęło na losy wielu mieszkańców. Podobnie jak w wielu podbitych krajach.

Autorka jest Niemką i ciekawa jestem co wpłynęło na jej decyzję opisania faktów dotyczących tamtego czasu. Może przodek-nazista z niechlubną przeszłością?

Główną bohaterką powieści jest Beatrice Shaye, współcześnie (1999 r.) 77-letnia,  mieszkająca w kamiennym domu po rodzicach na skraju wsi. Jej towarzyszką życia od 60 lat jest Helene Feldman, dziesięć lat od niej starsza. W dodatku towarzyszką niedobrowolną, bo Beatrice jej nie lubi i trudno się temu dziwić. Dlaczego tak się stało?

Tę psychologiczną zagadkę autorka wyjaśnia, opisując czas II wojny światowej, gdy Helene wraz z mężem Erichem Feldmanem bezprawnie (bo zwycięzcy zawsze biorą, co chcą) zamieszkali w domu rodziców Beatrice. Ona miała wtedy 11 lat, jej rodzice w wojennej zawierusze popłynęli, jak 20 tysięcy mieszkańców tych wysp, do Anglii.

Wojny i rewolucje często powodują, że  władzę mają ludzie chorzy, uzależnieni, bez  oporów wykorzystujący swoje stanowisko, w tym psychopaci. Taki był mąż Helene. Nikogo nie oszczędzał, łącznie z żoną.

Kto ma władzę, ten ma rację – naziści tak uważali i nie zważając na nic mordowali, grabili, znęcali się bez najmniejszych wyrzutów sumienia. Wojna to nie tylko śmierć na polu bitwy, to przede wszystkim cierpienia cywilnej ludności. I to także Link opisuje.

Po wojnie Beatrice, mimo ukończonych studiów, wraca na wyspę i choć bardzo tego nie lubi, zarabia hodując róże.

„Z pewnymi rzeczami człowiek nie może nigdy się pogodzić”. „Pewne wspomnienia są jak klej błyskawiczny, nie sposób ich się pozbyć, choćby nie wiem co”.

Pozostali bohaterowie też nie są szczęśliwi. Prawie każdy z nich to ciernista róża. Syn Beatrice bez wzajemności kocha o wiele młodszą kobietę, co skutkuje nałogiem. Niemka Karin jest ciągle na lekach, bo ma ataki paniki paraliżujące każde jej działanie. Mąż zamiast pomóc, nieustannie ją poniża. Kevin ogrodnik i gej jest w ciągłych finansowych tarapatach, co doprowadza do zgubnych decyzji. Helen manipuluje otoczeniem za pomocą narzekania, a Maja wyglądem i brakiem zahamowań.

Toksyczni ludzie, toksyczne związki i układy dominują w życiu bohaterów, co skutkuje morderstwem. W dodatku niewyjaśnionym przez policję, ale dowiadujemy się,  kto i dlaczego zabił starszą panią.

Ponuro jest przez całą powieść. Widocznie jednak autorka się zreflektowała, bo na końcu mamy małą i dość nieprawdopodobną nutkę optymizmu.

Jedynym pozytywnym elementem w tej powieści jest przyroda, kojąca czasem traumy bohaterów.

Ta książka to połączenie powieści psychologicznej, historycznej i kryminalnej.

A  że jest sprawnie napisana i tłumaczona, więc polecam.
IRENA BROJEK Od urodzenia wrocławianka. Bibliotekarka z bogatą przeszłością (Politechnika, Szkoła Inspekcji Pracy, Dz.B.P., Uniwersytet, PWST, R.B.P, M.B.P.). Pomysłodawczyni i organizatorka kobiecej imprezy pod nazwą „dress-party”. Wykonuje i wystawia kolaże i wyklejanki. Miłośniczka książek, kina, kotów i osób z inteligentnym poczuciem humoru. Prowadzi interesujący blog: http://kotnagalezi1.blox.pl/html.

 Agata Tuszyńska urodziła się  25 maja 1957 r. w Warszawie – polska pisarka i reportażystka, także poetka. Studia ukończyła na Wydziale Wiedzy o Teatrze PWST  w Warszawie, doktorat z nauk humanistycznych otrzymała w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk. W latach 1987-1992 pracowała jako adiunkt w Instytucie Badań Literackich. W latach 1996-1998 wykładała w Centrum Dziennikarstwa w Warszawie, a od 2001 roku sztukę reportażu i wywiadu literackiego na Uniwersytecie Warszawskim.  Od 2011 roku związana jest z Instytutem Reportażu w Warszawie. Karierę literacką zaczynała w periodykach kulturalnych jako autorka tekstów o teatrze, łącząc to z zainteresowaniem biografistyką i reportażem literackim. Debiutowała w roku 1990 biografią findesieclowej aktorki warszawskiej, Marii Wisnowskiej. Napisała m.in. „Długie życie gorszycielki”, „Singer. Pejzaże pamięci”, „Rodzinna historia lęku”, „Oskarżona: Wiera Gran”.
 

Apokryf – termin ten stosuje się zarówno do utworów o nieustalonym pochodzeniu, autorstwie i autentyczności, ale także do tych, których „apokryficzność” jest doskonale znana i zamierzona przez, chociażby, autora.

Tuszyńska jest autorką biografii postaci niebanalnych, często kontrowersyjnych. W tej książce przybliża nam postać pisarza i rysownika Brunona Schulza opisując życie jego narzeczonej.

Tekst ma dwojaką narrację: w pierwszej osobie Juna opowiada swoje kontakty z Schulzem i życie, resztę dodaje autorka. A że to apokryf,  fakty autentyczne (bo czasem bywają fakty tylko bliskie prawdy) przeplatają się z domysłami, z tym co Tuszyńska sobie wyobraziła.

Bohaterowie książki poznali się we wrześniu 1932 roku w Drohobyczu. Oboje byli nauczycielami, ona lubiła uczyć, on nienawidził tego zajęcia. Ona miała wtedy 28 lat, on 41.
Właściwie wszystko ich różniło – nie tylko wzrost i wiek. Wiele o tych różnicach w sferze codziennej, filozoficznej i etycznej pisze autorka. Ich związek nie mógł się udać.
Wraz z nimi chodzimy na spacery i słuchamy, o czym opowiada Schulz. Od literatury, filozofii przez zainteresowanie pociągami, aż do chorób jakie go nękały. Choć „on tym przyziemnym padołem gardził”.

Poznajemy jego obsesje, nastawienie do ludzi i świata. Przyjaciół obojga płci i znajomych, zwyczajnych i tych z twórczego środowiska.

A także wrogów. I  kochanki.

Upodobania erotyczne, które przenosił na swoje rysunki. I czym była „Instrukcja cielesnej obsługi”.

Dowiadujemy się, jaką miał rodzinę i jakie wobec niej zobowiązania oraz dlaczego w końcu nie wyrwał się z miasteczka, które go przygnębiało, ale było właściwie jedynym miejscem na ziemi, gdzie mógł żyć. „Drohobycz jako matecznik jego pisarstwa, jako jego kosmos”.

Wszystko co widział i przeżył, przetwarzał: „Nie liczyło się właściwie nic, czego nie uznał za przydatne w swojej sztuce”.

Dowiadujemy się także, co Schulz robił w czasie wojny i jak zginął.

Dzięki autorce poznajemy też szczegóły życia codziennego przedwojennej Polski – jakie wtedy były kosmetyki – mydła, puder, krem, cenę majtek i co Schulz lubił jeść i pić.
Józefina przeżyła Schulza o wiele lat. Była nauczycielką i bibliotekarką. Poznajemy jej wojenne i powojenne losy. To co się z nią działo w 1968 roku i jak, mieszkając w Gdańsku, przeżyła rok 1970 i 1980.

Autorka relacjonuje także kontakty listowne i osobiste Szelińskiej z pisarzem Jerzym Ficowskim, który zbierał dokumenty dotyczące życia i twórczości Brunona Schulza a potem o nim pisał w periodykach i książkach. Tuszyńska czytała listy Józefiny do Ficowskiego, korzystała z jego zbiorów, przeszukała archiwa we Lwowie, Gdańsku i Warszawie. Rozmawiała z uczniami Schulza i współpracownikami Józefiny w Gdańsku.

Książka zawiera  zdjęcia bohaterów i reprodukcje niektórych rysunków Schulza.

Polecam.
IRENA BROJEK Od urodzenia wrocławianka. Bibliotekarka z bogatą przeszłością (Politechnika, Szkoła Inspekcji Pracy, Dz.B.P., Uniwersytet, PWST, R.B.P, M.B.P.). Pomysłodawczyni i organizatorka kobiecej imprezy pod nazwą „dress-party”. Wykonuje i wystawia kolaże i wyklejanki. Miłośniczka książek, kina, kotów i osób z inteligentnym poczuciem humoru. Prowadzi interesujący blog: http://kotnagalezi1.blox.pl/html.

Joanna Pasztelańska – jest dziennikarką „wolnym strzelcem”. Była w Turcji po trzęsieniu ziemi w 1999 roku, relacjonowała wybory w Iranie. Zajmowała się farmą niewolników pod Londynem i ukrytymi sierocińcami dla dzieci z wadami genetycznymi po wybuchu w Czernobylu. Od kilkunastu lat opisuje sprawy trudne i niewyjaśnione na terenie całej Polski.
Rafał Pasztelański – dziennikarz, zajmuje się przede wszystkim zorganizowaną przestępczością. Pracował dla wielu mediów: „Kuriera Polskiego”, „Życia”, Życia Warszawy”, „Wprost”, TVP info.

IRENA BROJEK Od urodzenia wrocławianka. Bibliotekarka z bogatą przeszłością (Politechnika, Szkoła Inspekcji Pracy, Dz.B.P., Uniwersytet, PWST, R.B.P, M.B.P.). Pomysłodawczyni i organizatorka kobiecej imprezy pod nazwą „dress-party”. Wykonuje i wystawia kolaże i wyklejanki. Miłośniczka książek, kina, kotów i osób z inteligentnym poczuciem humoru. Prowadzi interesujący blog: http://kotnagalezi1.blox.pl/html.

Adam Jerzy Wajrak urodził się 3 lipca 1972 – polski działacz na rzecz ochrony przyrody i dziennikarz związany z „Gazetą Wyborczą”.  Autor artykułów i książek o tematyce przyrodniczej.  Jest autorem lub współautorem następujących książek: „(Za)piski Wajraka” , „Zwierzaki Wajraka” (wspólnie z żoną Nurią Selva Fernandez), „Kuna za kaloryferem, czyli nasze przygody ze zwierzętami” (wspólnie z N. Selva Fernandez), „Przewodnik prawdziwych tropicieli”, „To zwierzę mnie bierze”, „Wilki”.

IRENA BROJEK Od urodzenia wrocławianka. Bibliotekarka z bogatą przeszłością (Politechnika, Szkoła Inspekcji Pracy, Dz.B.P., Uniwersytet, PWST, R.B.P, M.B.P.). Pomysłodawczyni i organizatorka kobiecej imprezy pod nazwą „dress-party”. Wykonuje i wystawia kolaże i wyklejanki. Miłośniczka książek, kina, kotów i osób z inteligentnym poczuciem humoru. Prowadzi interesujący blog: http://kotnagalezi1.blox.pl/html.

Paula Hawkins, brytyjska pisarka, urodziła się 26 sierpnia 1972 i  wychowała w Harare w Zimbabwe. Jej ojciec był profesorem ekonomii i dziennikarzem ekonomicznym. W 1989 roku przeprowadziła się do Londynu, gdzie studiowała filozofię, nauki polityczne i ekonomię na Uniwersytecie Oksfordzkim. Pracowała jako dziennikarka  gazety The Times w dziale biznesu. Napisała ekonomiczny poradnik dla kobiet „The Money Goddes”. Jako powieściopisarka zadebiutowała w 2015 roku thrillerem „Dziewczyna z pociągu”, który szybko znalazł się na listach bestsellerów. Książka odniosła olbrzymi sukces również poza granicami Wielkiej Brytanii. Prawa do jej wydania sprzedano do 47 krajów, na podstawie książki powstał film pod tym samym tytułem. Mieszka w południowym Londynie. (Na podstawie Wikipedii).

IRENA BROJEK Od urodzenia wrocławianka. Bibliotekarka z bogatą przeszłością (Politechnika, Szkoła Inspekcji Pracy, Dz.B.P., Uniwersytet, PWST, R.B.P, M.B.P.). Pomysłodawczyni i organizatorka kobiecej imprezy pod nazwą „dress-party”. Wykonuje i wystawia kolaże i wyklejanki. Miłośniczka książek, kina, kotów i osób z inteligentnym poczuciem humoru. Prowadzi interesujący blog: http://kotnagalezi1.blox.pl/html.

Angelika Kuźniak urodziła się  w 1974 roku.  Polska reporterka, z wykształcenia kulturoznawczyni, studiowała także lingwistykę na Universita degli Studi di Macerata we Włoszech. Od 2000 roku współpracuje z „Gazetą Wyborczą”, publikuje głównie w magazynie reporterów „Duży Format”. Jej reportaże ukazywały się także poza granicami kraju, w Niemczech, Rumunii, na Węgrzech. Trzykrotnie dostała  nagrodę  Grand Press: w 2004 za „Mój warszawski szał” z Włodzimierzem Nowakiem, w 2008 za „Zabijali we mnie Heidi”, w 2009 za „Przećwiczyłam śmierć”. Za wywiad z Hertą Müller, opublikowany w „Dużym Formacie”, dostała  nagrodę im. Barbary Łopieńskiej. W 2013 roku ukazała się jej książka o cygańskiej poetce Papuszy. W 2016 – za biografię Zofii Stryjeńśkiej była nominowana do Nagrody Literackiej „Nike”. (wg Wikipedii)

IRENA BROJEK Od urodzenia wrocławianka. Bibliotekarka z bogatą przeszłością (Politechnika, Szkoła Inspekcji Pracy, Dz.B.P., Uniwersytet, PWST, R.B.P, M.B.P.). Pomysłodawczyni i organizatorka kobiecej imprezy pod nazwą „dress-party”. Wykonuje i wystawia kolaże i wyklejanki. Miłośniczka książek, kina, kotów i osób z inteligentnym poczuciem humoru. Prowadzi interesujący blog: http://kotnagalezi1.blox.pl/html.