alodia

Guillaume Musso urodził się w 1974 roku w Antibes. Z wykształcenia ekonomista, tytuł licencjata otrzymał na uniwersytecie w Nicei, studia kontynuował w Montpellier. Z zawodu nauczyciel, przez kilka lat nauczał w liceum w Lotaryngii. Pracował także na uniwersytecie w Nancy. W 2001 roku wydał swoją pierwszą powieść pt: „Skidamarink”. Jego druga powieść z 2004 roku „Potem” sprzedała się we Francji w ponad pół milion egzemplarzy i została przetłumaczona na 24 języki. Prawa do jej ekranizacji wykupiła wytwórnia Fidélité Productions i powstał film (z Johnem Malkovichem), którego premiera odbyła się w 2008 roku. Napisał dziesięć powieści sprzedanych w 13. milionach egzemplarzy i przetłumaczonych na 35 języków. W 2012 roku został wyróżniony Orderem Sztuki i Literatury.

O książce:

Na brzegu jest bezpiecznie, ale ja lubię walczyć z falami.
Emily Dickinson

Tytuł i okładka sugerują, że będzie to romantyczna opowieść o miłości aż po grób i nawet dalej. I rzeczywiście wszystko przez 130 stron na to wskazuje. Ona to Madleine Greene, jasnowłosa paryska kwiaciarka. On Jonathan Lempereur, amerykański kucharz. Przypadkiem na lotnisku zamieniają się telefonami komórkowymi. Powinni byli je sobie odesłać i po sprawie.
Ale ciekawość zwyciężyła, a im dalej w las, tym więcej tajemnic. Szczególnie zawartość telefonu Madleine okazuje się fascynująca. A i Jonathan nie ma nudnej przeszłości. Madleine jeździ żółtym motorem, a Jonathan ma 60-letnią gadającą papugę imieniem Borys. Pierwsza część książki zapowiada kulinarno-florystyczny romans i już prawie zasypiałam czytając, aż tu nagle zaczęło się nareszcie coś dziać.

Tak więc mamy zupełnie inną, zawodową przeszłość bohaterki. I to nie w Paryżu. Serce w pudełku przesłane policji. Zaginioną czternastolatkę. Porwanie, pogryzienie przez psy, burzę śnieżną, mafię, gangstera, podwójną agentkę, podwójne tożsamości i kilka cytatów wartych zapamiętania.

„Kto nurza ręce we krwi, będzie je mył we łzach”.
„Z wszelkiego zła najgorsze jest to, które uczyniliśmy sobie samym”. (Sofokles)
„Człowiek jest tym co ukrywa: kupką nędznych sekretów”. (Andre Malraux)

Autor wystawia cierpliwość czytelnika na wielką próbę, najpierw obiecując romans międzykontynentalny, a potem tak motając akcję, że brwi i rzęsy nam siwieją w oczekiwaniu na rozwiązanie zagadki i happy end.

To powieść tylko dla odpornych czytelników.

IRENA BROJEK
Od urodzenia wrocławianka. Bibliotekarka z bogatą przeszłością (Politechnika, Szkoła Inspekcji Pracy, Dz.B.P., Uniwersytet, PWST, R.B.P, M.B.P.). Pomysłodawczyni i organizatorka kobiecej imprezy pod nazwą „dress-party”. Wykonuje i wystawia kolaże i wyklejanki. Miłośniczka książek, kina, kotów i osób z inteligentnym poczuciem humoru. Prowadzi interesujący blog: http://kotnagalezi1.blox.pl/html.

GAŁGANKA ? KOCI NIECHLUJ

O autorce:

Eva Berberich urodziła się w Karlsruhe. Mieszka z kotem i mężem (Armin Ayren, pisarz) w miejscowości Oberweschnegg (południowy Szwarcwald, Badenia - Wirtembergia).

O książce:

Szczęście ma niejedno oblicze. Jednym z najpiękniejszych jest koci pyszczek.

Jeśli mieliście ulubione zwierzątko, które odeszło, to wiecie, jaki smutek temu towarzyszy. I denerwują Was uwagi rodziny czy znajomych typu: „No, przestań już tak rozpaczać, to tylko zwierzę”.

Autorka zaczyna swoją opowieść od żałoby po czarnym Felusiu. Pocieszycielką po tej stracie została podrzucona ruda kotka nazwana Gałganką. Dlaczego tak nietypowo – wyjaśnienie znajdziecie w książce. Z pobytem nowego kota rozległo się w domu mruczenie: „Cóż za długo wytęskniony, cudowny, dobroczynnie działający dźwięk”.

Pozycji o kotach jest wiele. Poradniki, wspomnienia, relacje – kociarze je lubią, czytają, kupują i często po nie sięgają. Ta książka ujęła mnie nie tylko miłością do kotów, co oczywiste, ale poczuciem humoru zawartym w rozmowach kocio – pańciowych i opisach wspólnego życia. Autorka bardzo dobrze rozumie, co mówi Gałganka. A ta ma jasne poglądy, na przykład na to, że Pan Bóg najpierw stworzył kotkę, która pomagała Stwórcy wymyślać nazwy kolejnych zwierząt w raju. Doskonale też wie, że Ewa wcale nie powstała z żebra Adama.
I po co są kocury.

Z książki dowiecie się także, jakie jest podobieństwo w zachowaniu kotów i taoistycznych mnichów oraz czym pachnie kot po kilku dniach łazęgi. Trafienie do serca kota jest proste i takie zastosował Konrad, mężczyzna odwiedzający dom Evy i Gałganki. To mu się udało, ale pomysł zainstalowania czujnika ruchu przed drzwiami lub zamontowania otworu z klapką w ich dolnej części przyniósł wiele niechcianych atrakcji.

Gałganka jest kotem jednocześnie typowym i niebanalnym. Nie lubi hałasu odkurzacza, wizyt u weterynarza, a swoje odchody zakopuje tak energicznie, że piasek fruwa na wszystkie strony. Jednak ma swój rozum i charakter też nie od parady.

Autorka stwierdza: „Nie chcę być człowiekiem wolnym od kota. Chcę być uwiązana od kociego ogona”. Kociarze tak mają i już.
Polecam.

IRENA BROJEK
Od urodzenia wrocławianka. Bibliotekarka z bogatą przeszłością (Politechnika, Szkoła Inspekcji Pracy, DzBP, Uniwersytet, PWST, RBP, MBP). Pomysłodawczyni i organizatorka kobiecej imprezy pod nazwą „dress-party”. Wykonuje i wystawia kolaże i wyklejanki. Miłośniczka książek, kina, kotów i osób z inteligentnym poczuciem humoru. Prowadzi interesujący blog: http://kotnagalezi1.blox.pl/html.

PODRÓŻ W STRONĘ PRZYSZŁOŚCI

O autorze:

Eric-Emmanuel Schmitt urodził się 28 marca 1960 roku w Sainte-Foy-les-Lyon (Francja). Uczęszczał do École Normale Supérieure, gdzie zdobył najbardziej prestiżowy z francuskich certyfikatów nauczycielskich oraz doktorat z filozofii. Był uniwersyteckim wykładowcą filozofii. Na świecie znany jest głównie jako dramaturg. Jego książki przetłumaczone zostały na 35 języków, a sztuki wystawiane są w ponad 40 krajach. Mieszka w Brukseli.

O książce:

„Obce jest tylko to, co nieludzkie”. (Jean Giraudoux)

Ulisses z Bagdadu to Saad Saad, co w języku arabskim znaczy „Nadzieja Nadzieja”. Dla mieszkańca Iraku w czasach dyktatury Saddama Husajna nie było nadziei na dobre życie – „…niewyjaśnione zatrzymania i aresztowania bez powodu spadały na ludzi częściej niż deszcz”.
Ojciec bohatera był bibliotekarzem, w piwnicy domu ukrywał książki, jakie władze uznały za szkodliwe. Między innymi były to kryminały Agaty Chrisitie. Może dlatego, że tam zawsze zło zostaje ukarane?
Saad czuł się wolny tylko w trakcie lektury tych powieści, a przy okazji pokochał Anglię, jaką opisywała ta autorka – demokratyczną, z przyjaznym (w porównaniu z Irakiem) klimatem, bez tyranii, prześladowań, wojen, masowego cierpienia.
W czasie studiów Saad poznał Leilę – sposób w jaki dziewczyna zapala papierosa to piękna scena erotyczna, przeczytacie ją na stronie 36.
Gdy ukochana ginie, bohater postanawia wyjechać do Anglii. Nie ma paszportu ani pieniędzy, więc chwyta się różnych sposobów, rzadko legalnych. Zarabia też rozmaicie, nigdy zgodnie z prawem.
Autor nawiązuje do dzieła Homera nie tylko w tytule, np. urzędniczka do spraw uchodźców nazywa się Kirke. Ulisses głównie pływał, a Saad porusza się różnymi środkami lokomocji, pokonując także Morze Czerwone i Śródziemne. Ale „Irakijczyk na statku to coś równie niezręcznego jak kuna u dentysty”.
I choć ma okazję ułożyć sobie życie z piękną Włoszką, dąży za swoim marzeniem – zamieszkać w Anglii.
Ta nieoptymistyczna opowieść zawiera parę zabawnych pomysłów – np. w jaki sposób można pozbyć się kurzajek i rozmowy ojca-ducha z synem.
Na zakończenie przytoczę cytat zawierający to, co według mnie autor miał na myśli, pisząc tę książkę: „Dzieje ludzkości to dzieje granic, które ulegają zmianie”. Postęp to ich rozluźnianie.

Na końcu zamieszczono kalendarium „Irak Saddama Husajna” i mapę wędrówki Saada.

WOLNOŚĆ BEZ BRATERSTWA

O autorze:

Karol Cyryl Modzelewski urodził się 23 listopada 1937 r. w Moskwie. Ukończył historię na Uniwersytecie Warszawskim, mediewista, profesor nauk humanistycznych, działacz opozycji w okresie PRL, senator I kadencji; odznaczony Orderem Orła Białego (1998).

O książce:

Rachunek doświadczeń przedstawiony z osobistego punktu widzenia nosi
w znacznej mierze autobiograficzny charakter. Od klasycznej autobiografii
różni się on tym, że jest selektywny: uwzględnia tylko to, co w istotny
sposób warunkuje moją działalność publiczną.
K. Modzelewski

Wszystko zaczęło się w Moskwie w okresie wielkich czystek, które dosięgły także członków rodziny autora. Biologicznego ojca osadzono w łagrze, ojczyma poddawano torturom na Łubiance.

Mimo indoktrynacji w sowieckim domu dziecka i szkole autor nie polubił jedynie słusznego ustroju. Szczególnie gdy mając siedemnaście lat, już w Polsce, dowiedział się jak potraktowano jego krewnych. Gwoździem do trumny okazał się pobyt autora we Włoszech, gdzie przekonał się jak kolosalne są różnice w życiu politycznym obu krajów.

Następne lata i działania to konsekwencja tych doświadczeń. Modzelewski opisuje dokładnie zdarzenia w których brał udział. A pozostałe na podstawie dostępnych dokumentów. Przeprowadza czytelnika przez kolejne etapy historii Polski z punktu widzenia obywatela, opozycjonisty, więźnia i historyka.

Wspomnienia zawierają momenty zabawne jak choćby wypowiedź doświadczonego funkcjonariusza Służby Bezpieczeństwa, który wypuszczał go na wolność po odsiedzeniu pierwszego wyroku: „Ech, panie Modzelewski, taką konspirację to wziąć i o dupę potłuc”.

Modzelewski opisuje życie w więzieniu i kilku współtowarzyszy niedoli, w tym Antka, który na czole miał wytatuowany napis: „W Polsce nie ma sprawiedliwości, panuje terror, fałsz i obłuda”. Bardzo zaangażowany w czasie powstania NSZZ „Solidarność”, wspomina ten czas wielkich nadziei na zmianę. A potem stan wojenny, który przetrącił w Polakach pragnienie samostanowienia o sobie i umiejętność solidarnego przeciwstawiania się złu. Przykładem na to jest, dokładnie przez Modzelewskiego opisany i skrytykowany, plan Balcerowicza.

Rozdziały poświęcone osobistym przeżyciom przeplatane są rozważaniami na różne tematy, jak równość, braterstwo, patriotyzm, rewolucja, sprawa żydowska.

To lektura dla czytelnika w każdym wieku. Pisana w gawędziarskim stylu, z dystansem, bez nacjonalistycznych fobii, nienawiści, czy rozgoryczenia – raczej ze smutkiem, że z trudem wywalczona wolność jest tak niedoskonała. W ubiegłym roku otrzymała literacką Nagrodę Nike.

Książka zawiera indeks osób i zdjęcia od dzieciństwa do czasów najnowszych.

O tych, co nie mieli wyboru

O autorce:

Diane Chamberlain, zanim zaczęła karierę pisarską, była psychoterapeutką w stanie Wirginia USA. Pierwszą powieść napisała w roku 1989, a opublikowała w 1993. Do dziś wydała ich 22! Przetłumaczono je na kilkanaście języków i wielokrotnie nagradzano. Choruje na reumatoidalne zapalenie stawów. Najchętniej przebywa w domu ze swoimi trzema psami i dorosłymi wnukami.

O książce:

W latach 1929-1975 w stanie Karolina Północna (USA) legalnie wysterylizowano ponad 7 tysięcy obywateli w ramach Programu Sterylizacji Eugenicznej. Obejmował on osoby z upośledzeniem i ograniczeniem umysłowym, przebywające w ośrodkach opiekuńczych i szkołach specjalnych, cierpiące na epilepsję oraz innych, których sterylizacji wymagało „dobro publiczne”.

Dramatyzm tej sytuacji i jej skutki autorka przedstawia na przykładzie losów dwóch sióstr – Mary Elli i Ivy – żyjących z zasiłków pomocy społecznej, mieszkających w nędznych warunkach ze schorowaną babką i nieślubnym, niepełnosprawnym umysłowo dzieckiem Mary.

Akcja toczy się w 1960 roku. Obserwujemy ją naprzemiennie z punktu widzenia Jane i Ivy.

Czarnym charakterem są tu władze i ustawa, pozytywną postacią zaś młoda pracownica opieki społecznej, Jane. Jej przełożona Charlotte doprowadziła do sterylizacji wielu podopiecznych, w tym opóźnioną w rozwoju Mary Ellę. Przeprowadzono także test na inteligencję Ivy i zakwalifikowano ją na podobny zabieg.

Jane poznaje środowisko pracowników farmy uprawiającej tytoń, do którego należą obie siostry. Jest zszokowana i warunkami ich życia, i bezdusznością swoich przełożonych. Słusznie przekonana, że środowisko, w jakim żyją, determinują złe wyniki testu na inteligencję, pomaga Ivy uniknąć losu siostry.

W tle mamy małżeńskie nieporozumienia Jane i jej świeżo poślubionego męża, który oczekuje, że żona będzie zajmować się tylko domem i dziećmi oraz panujący na południu Stanów rasizm.

Drugim, równie ważnym jak sterylizacja, tematem powieści jest sprawa pomocy, jaką państwo powinno objąć osoby chore, niepełnosprawne umysłowo, czy tylko niezaradne życiowo lub na tyle roszczeniowe, że nie potrafią dać sobie rady z problemami życia codziennego.

Wadą tej książki jest czarno-biały, uproszczony sposób przedstawienia obu tematów.

Piotr z Piwnicy

O autorce:

Joanna Olczak-Ronikier urodziła się 12 grudnia 1934 roku w Warszawie. Pisarka i scenarzystka, współzałożycielka „Piwnicy pod Baranami” w Krakowie. Napisała monografię Piwnicy pod Baranami, sztukę „Ja – Napoleon”, scenariusz widowiska teatralnego „Z biegiem lat, z biegiem dni…”. Za książkę „W ogrodzie pamięci” (2001), opowiadającą o dziejach własnej rodziny otrzymała Nagrodę Literacką Nike. A za biografię Janusza Korczaka Nagrodę Klio.

O książce:

…wykreował sam siebie na Błazna, postać beztroską
i wolną od jakichkolwiek przymusów.

Postać Piotra Skrzyneckiego wywołuje tylko jedno skojarzenie: Piwnica pod Baranami w Krakowie. Nic nie wiemy o jego pochodzeniu, rodzinie, życiu prywatnym.

Joanna Olczak-Ronikier, jego wieloletnia przyjaciółka, otrzymała od wydawnictwa propozycję napisania biografii Skrzyneckiego. Nie była nią zachwycona, bo „…Piotr pozornie otwarty i łatwy w kontaktach zachowywał wyraźny dystans między sobą a resztą świata”. O trudnościach, z jakimi się zmagała (a było ich wiele), autorka napisała w przedmowie. Skrzynecki konsekwentnie skrywał swoje życie prywatne, więc autorka uszanowała granice, jakie wytyczył. Opowiedziała o nim tylko tyle, by ocalić wspomnienia, nie raniąc niczyich uczuć.

Brat Piotra, Jozef, udostępnił biografce rodzinne dokumenty: listy swoje, brata i ich mamy, fotografie, świadectwa szkolne i inne pamiątki. Innym źródłem wiedzy o Skrzyneckim są wywiady radiowe, jakich udzielił Jolancie Drużyńskiej.

Otrzymaliśmy barwną opowieść o rodzinie, zarówno ze strony matki, jak i ojca. O losach Piotra, Jozefa i ich matki w czasie drugiej wojny światowej. O tym, że byli rozdzieleni i pisywali do siebie listy. Ich fragmenty autorka licznie przytacza.

Powojenne dzieje Piotra Skrzyneckiego też nie były łatwe. Jako jedyny ratunek przed rozpaczą stworzył filozofię radości. Jako ratunek i ucieczkę przed wspomnieniami z lat niemieckiej okupacji – brakiem normalnego rodzinnego domu, niepewnością każdej chwili z powodu pochodzenia matki, poczuciem nieustannego zagrożenia.

Książka zawiera zdjęcia rodzinne i z czasów Piwnicy pod Baranami. Niestety ma wielką wadę – wydrukowano ją na brudnoszarym papierze co bardzo utrudnia czytanie.

Ale i tak polecam.

Dziwki, Pablo i Kuba

O autorze:

Urodził się w Barcelonie w 1956 roku, studiował w Szkole Sztuk i Rzemiosł. Jest antropologiem, powieściopisarzem i wydawcą (założył niewielkie wydawnictwo „Littera”).

O książce:

W moim przypadku obraz to suma destrukcji.
Pablo Picasso

Czy wiecie, co zainspirowało Picassa do namalowania „Panien z Awinionu”? Widocznie to pytanie bardzo nurtowało autora, bo przedstawia nam swoją wersję. Martin urodził się i spędził dzieciństwo w tej części Barcelony, gdzie mieszkał Picasso. W dodatku chodził do szkoły, która mieściła się zaledwie 20 metrów od Muzeum Picassa. A jego profesor rysunku osobiście go znał.

Długowieczność tego artysty zainspirowała autora i pozwoliła połączyć dwie postaci historyczne: Picassa i Kubę Rozpruwacza. Trzecim bohaterem powieści jest angielski detektyw, znawca historii zbrodni i literatury sensacyjnej Steven Arrow, postać autentyczna, a w książce bardzo wzorowana na Sherlocku Holmesie. Arrow w Anglii próbował wyjaśnić, kim jest Kuba Rozpruwacz, ale bez rezultatu.

W Barcelonie pod koniec XIX wieku ktoś morduje prostytutki. Morduje ze szczególnym okrucieństwem, autor niestety nie oszczędza nas i opisuje detale. Rozpruwacz zyskał to miano, bo dosłownie rozpruwał ciała kobiet.

Dowody wskazują na Picassa. Arrow ma swoją koncepcję i doprowadza do wyjaśnienia zagadki: kto i dlaczego mordował. „Zbrodnia doskonała to nie taka, w której podsuwa się fałszywego sprawcę, zbrodnia doskonała jest wtedy, gdy znając mordercę, nie można go oddać w ręce sprawiedliwości, bo sprawiedliwość jest dla słabych”.

W pierwszej części książki poznajemy życie Picassa, jego rodzinę, lata szkolne, kolegów, pasję malarską, a także pierwszą miłość, która mówi: „Pablo jest dzieciakiem przywykłym do tego, że zawsze stawia na swoim”. Z powodu kłopotów finansowych przez jakiś czas mieszkał w burdelu.

W posłowiu autor informuje nas, że chciał opowiedzieć „Walkę między dwiema potężnymi siłami: geniuszem zła u szczytu występku i geniuszem sztuki u progu kariery”. A według mnie opowiedział walkę między chorym zboczeńcem i bystrym detektywem. W dodatku fragmenty książki są albo źle napisane, albo źle przetłumaczone.

Przeczytać można, ale głównie dla postaci Picassa.

Krwawa hrabina

O autorce:

Rebecca Johns urodziła się w 1971 roku. Ukończyła dziennikarstwo na Uniwersytecie w Missouri i Iowa Writers' Workshop. Debiutowała w 2006 roku powieścią „Icebergs”, której akcja toczy się w czasie II wojny światowej.

O książce:

…W każdym z nas czai się potwór.

Elżbieta Batory (siostrzenica polskiego króla Stefana Batorego) cieszy się złą sławą okrutnicy i morderczyni. Jak było naprawdę, nie wiadomo.

Rebecca Johns przedstawia czytelnikom swoją wersję. Opowiada dzieje kobiety inteligentnej, wykształconej, znającej cztery języki i pochodzącej z bardzo bogatej rodziny. Pięknej, zaradnej, operatywnej a zarazem kompletnie pozbawionej empatii i wrażliwości. Wyrachowanej manipulantki, bezwzględnej i przekonanej o swojej wyższości. Z dużym erotycznym temperamentem.

Książka jest powieścią epistolarną – fabułę budują listy, jakie bohaterka pisze do swojego nieletniego syna, dziedzica nazwiska i majątku. Opowiada w nich swoje życie, nie szczędząc drastycznych szczegółów traktowania niesfornej służby.
Nie czuje się winna, pisząc: „Nie dopuściłam się niczego, na co nie pozwalałoby mi prawo nazwiska lub tytułu”.

Biografia Elżbiety jest prawie pozbawiona tła historycznego – to wada.

Zaletą natomiast jest tło obyczajowe – poznajemy detale życia bogatych środowisk węgierskich XVI wieku. To czasy, gdy w Turcji panował sułtan Sulejman, nieustannie podbijający i zagarniający sąsiednie kraje.

Dzięki autorce dowiadujemy się, jak bogaci ludzie wtedy mieszkali, ubierali się, przyjmowali gości, podróżowali. Jak wyglądały zaślubiny i jakie posagi dostawały panny z bogatych domów. Jakie obowiązki mieli mężczyźni, a jakie kobiety. Co im wypadało, a co nie. Jaki los spotykał nieślubne dzieci panien z dobrych domów. A także kobiety, które zostały wdowami i nie znalazły szybko następnego męża. Jaki traktowano przestępców, a jak służbę. Wystarczą dwa słowa – okrutnie i bezwzględnie.

Autorka ewidentnie broni Elżbiety, sugerując, że otoczenie postanowiło zagarnąć jej duży majątek i dlatego oskarżono ją i uwięziono. I to jest całkiem prawdopodobne.

Polecam.

Wampiry na odwyku

O autorze:

Matt Haig urodził się w Sheffield (Anglia) w 1975 roku. Jest pisarzem i dziennikarzem. Tworzy książki zarówno dla dorosłych jak i dla dzieci, w których łączy rzeczywistość ze światem wymyślonym, często dziwacznym. Jest m.in. autorem powieści gdzie narratorem jest pies labrador.

O książce:

…Cywilizacja polega na stłumieniu instynktów.

Oto typowa angielska rodzina Radleyów: ojciec Peter – lekarz, matka Helen – malarka amatorka, uczestniczka dyskusyjnego klubu książki, nastoletnie dzieci to córka Clara i syn Rowan. Clara jest nienaturalnie blada i często wymiotuje. Rowan mało sypia i z powodu uczulenia na światło ma nieustanną wysypkę. Koledzy uważają go za dziwoląga. Cała rodzina nie może jeść czosnku, ale ich postaci odbijają się w lustrze. Żyli by sobie spokojnie, gdyby nie napalony kolega Clary, która jego zalotów nie wytrzymała i ostre zęby zastosowała. W ratowaniu sytuacji pomaga rodzinie stryj Will zakochany w Helen.

Autor stworzył wiarygodny alternatywny świat, w którym prawie normalnie funkcjonują wampiry podzielone na dwie kategorie. Czynnych, czyli krwiopijców i abstynentów - bezkrwawców jak Radleyowie. Jednak nie przypominają oni Rodziny Adamsów. Według autora wiele znanych postaci to wampiry. Chyba głównie emocjonalne.

W odwyku pomaga im „Poradnik abstynenta”, z którego liczne fragmenty autor cytuje. Czasem brzmią zabawnie
.
Wampirzy problem jest na tyle poważny, że angielska policja utworzyła „Oddział d.s. Bezimiennych Drapieżników”. I gdyby nie to, że autor szokuje paroma dość okrutnymi scenami w wykonaniu czarnego charakteru, byłaby to komedia prezentująca czarny i krwawy humor.

W „Financial Times” napisano, że to rozkosznie ekscentryczna komedia. Jak dla kogo. Książka wpisuje się w modę na wampiry – począwszy od „Drakuli”, przez „Wywiad z wampirem” i „Zmierzch”. Tym, którzy lubią takie klimaty polecam, bo powieść jest na tyle sprawnie napisana, że można we wszystko uwierzyć.

Strona 5 z 14