Powieść Aleksandra Dumasa „Hrabia Monte Christo” ukazała się w roku 1845. To było już po wielkim sukcesie „Trzech muszkieterów”, a przecież równolegle wyszły spod prasy drukarskiej jeszcze dwa dzieła szybko zdobywające czytelników – „Królowa Margot” i „Kawaler de Maison-Rouge. Nic dziwnego, że pisarz mógł sobie wtedy pozwolić na budowę zamku!
Chciał zamieszkać jak hrabia Monte Christo. Osobiście wybrał miejsce nad Sekwaną, zauroczony pejzażami Port-Marly i okolic (Paryż leży w tym samym regionie – Île-de-France). Urządził to miejsce trochę na wzór wykreowanych na użytek powieści rezydencji hrabiego. Kupił bardzo drogie meble orientalne, kazał założyć ogród pełen rzadkich roślin. Mało tego! Zapraszał do zamku znajomych (głównie ze środowiska literackiego) na ogromne, kilkudziesięcioosobowe uczty, na które nie szczędził kosztów. Najgłośniejsza odbyła się w czerwcu 1847 r., na wzór tej urządzonej w Auteuil przez literackiego Monte Christo.
Rozfantazjowany i rozrzutny Dumas szybko, bo już w roku 1848, musiał sprzedać zamek i to za cenę o wiele niższą niż był wart. Przez lata zamek podupadał i pewnie zamieniłby się w ruinę, gdyby nie i interwencja władz lokalnych w latach 60. XX wieku i finansowe wsparcie króla Maroka Hassana II, zafascynowanego szerokim wykorzystaniem motywów orientalnych i w powieści, i w samym zamku. Od roku 1994 w dawnej rezydencji pisarza mieści się muzeum.
Warto dodać, że w otaczającym zamek parku w stylu angielskim Dumas polecił zbudować renesansowy pawilon, który nazywał zamkiem If (w powieści w zamku If więziony jest Edmund Dantes, późniejszy hrabia Monte Christo). Wnętrza pawilonu zdobią płaskorzeźby przedstawiające postacie i wydarzenia z powieści Dumasa, a w ściany zewnętrzne wmurowano cegły z wyrytymi tytułami utworów.
Chciał zamieszkać jak hrabia Monte Christo. Osobiście wybrał miejsce nad Sekwaną, zauroczony pejzażami Port-Marly i okolic (Paryż leży w tym samym regionie – Île-de-France). Urządził to miejsce trochę na wzór wykreowanych na użytek powieści rezydencji hrabiego. Kupił bardzo drogie meble orientalne, kazał założyć ogród pełen rzadkich roślin. Mało tego! Zapraszał do zamku znajomych (głównie ze środowiska literackiego) na ogromne, kilkudziesięcioosobowe uczty, na które nie szczędził kosztów. Najgłośniejsza odbyła się w czerwcu 1847 r., na wzór tej urządzonej w Auteuil przez literackiego Monte Christo.
Rozfantazjowany i rozrzutny Dumas szybko, bo już w roku 1848, musiał sprzedać zamek i to za cenę o wiele niższą niż był wart. Przez lata zamek podupadał i pewnie zamieniłby się w ruinę, gdyby nie i interwencja władz lokalnych w latach 60. XX wieku i finansowe wsparcie króla Maroka Hassana II, zafascynowanego szerokim wykorzystaniem motywów orientalnych i w powieści, i w samym zamku. Od roku 1994 w dawnej rezydencji pisarza mieści się muzeum.
Warto dodać, że w otaczającym zamek parku w stylu angielskim Dumas polecił zbudować renesansowy pawilon, który nazywał zamkiem If (w powieści w zamku If więziony jest Edmund Dantes, późniejszy hrabia Monte Christo). Wnętrza pawilonu zdobią płaskorzeźby przedstawiające postacie i wydarzenia z powieści Dumasa, a w ściany zewnętrzne wmurowano cegły z wyrytymi tytułami utworów.