Alosza Awdiejew, Polak z wyboru, czyli szczęśliwy Rosjanin nad Wisłą, Wspomnienia”, Wydawnictwo WAM, 2019
Spolszczony Rosjanin
- Szczegóły
- Odsłony: 403
O autorze:
Alosza Awdiejew urodził się 18 lipca 1940 roku w Woroszyłowsku. Z wykształcenia muzyk i filolog.
O książce:
„Nie mam poczucia humoru.
To znaczy mam w tym sensie, że potrafię odróżnić to,
co jest śmieszne od tego, co śmieszne nie jest”.
Opublikowanych wspomnień znanych ludzi jest wiele. Sięgnęłam po tę książkę, bo autor wydal mi się bardzo interesującą postacią. To Rosjanin, a od wielu lat mieszka w Polsce. Utytułowany pracownik naukowy z wieloma opublikowanymi pracami, ale też czynny, występujący publicznie artysta.
Po przeczytaniu tych wspomnień wyobraziłam sobie, że autor po śmierci trafił do piekła, gdzie Belzebub w postaci enkawudzisty powiedział:
„Macie tu Awdiejew kartkę i długopis, opiszcie szczegółowo swoje życie. Bardzo dokładnie. Ale bez podważania dawnych sojuszów, obrażania swojej ojczyzny i bez sentymentów. Napiszcie kim byli wasi dziadkowie i rodzice oraz podajcie ich poglądy polityczne. Gdzie spędziliście swoje dzieciństwo i dlaczego w Mołdawii. Jakie szkoły i studia skończyliście. Z kim wasza matka miała drugiego syna i dlaczego wyszła drugi raz za mąż. Jaki był wasz ojczym, gdzie pracował i dlaczego umarł. Kim był wasz brat i co zrobił ze swoim życiem. W jaki sposób wykręciliście się od pójścia do wojska. Dlaczego wyemigrowaliście i czemu akurat do Polski. I nie wmawiajcie nam, że z powodu żony. Gdzie i kogo w swoim życiu spotkaliście, z kim piliście wódkę. Nie piszcie dlaczego – my wiemy. Gdzie pracowaliście w Rosji i w Polsce, i dlaczego właśnie tam. I kto wam dał stypendium. Za jakie zasługi. Kim były wasze żony i dlaczego aż trzy razy żeniliście się. Ile macie dzieci i co teraz robią. Opiszcie swoje badania naukowe i podajcie jakie prace dzięki nim powstały oraz z kim na uczelni współpracowaliście – konkretnie po nazwisku Awdiejew! Nieważne, że nikt nie zrozumie opisów waszych badań. My mamy wielu specjalistów, już oni sobie z tym poradzą.
Wyliczcie dokładnie gdzie byliście za granicą, co tam robiliście i dlaczego. No i skąd wzięliście pieniądze na wybudowanie domu, komu daliście łapówki i w jakiej wysokości. Ile Wam płacą za występy i dlaczego tak dużo. Czy wiecie, że robotnika w Rosji nie stać na swój dom, auto i wyjazdy za granicę?! Co wam się tak bardzo podobało w tej Piwnicy pod Baranami. Jakie barany tam były. Kto je hodował i czy to było legalne. Kto je karmił i strzygł”.
Autor bardzo się starał dobrze wykonać swoją pracę. Ale są w książce fragmenty, przeważnie wyróżnione czerwoną czcionką w których Awdiejew wymyka się poleceniom diabla. Oto niektóre z nich:
„Literatura w Rosji była sumieniem ludzi myślących i gdyby oceniać Rosjan jedynie po tym, co napisali, można by dojść do wniosku, że jest to kraj chodzących aniołów i geniuszy”.
„Rolą błazna jest wyzwalanie od zapętlonego myślenia. Czyli łamania stereotypów”.
„Indywidualizm w Rosji jest tępiony, bo wywołuje dysonans poznawczy, który uderza w wyobrażenie o tym, jakie ma być państwo. Dobra jest władza, która trzyma ludzi za mordę”.
„Prawdziwy humor jest zawsze podszyty smutkiem”.
„Dążę do radości a smutek sam przychodzi”.
Na koniec pozytywnie o nas Polakach, książkę wydano w 2019 roku, więc pisana była o wiele wcześniej:
„Zadziwiające, że Polacy w trudnych chwilach nie tracą poczucia humoru i starają się wzajemnie pocieszyć. Jest to wspaniała cecha narodowa, która wróży dobrą przyszłość temu narodowi, bo humor to najmocniejsza broń przeciw głupocie, najcięższej chorobie w polityce”.
Po przeczytaniu tych wspomnień wyobraziłam sobie, że autor po śmierci trafił do piekła, gdzie Belzebub w postaci enkawudzisty powiedział:
„Macie tu Awdiejew kartkę i długopis, opiszcie szczegółowo swoje życie. Bardzo dokładnie. Ale bez podważania dawnych sojuszów, obrażania swojej ojczyzny i bez sentymentów. Napiszcie kim byli wasi dziadkowie i rodzice oraz podajcie ich poglądy polityczne. Gdzie spędziliście swoje dzieciństwo i dlaczego w Mołdawii. Jakie szkoły i studia skończyliście. Z kim wasza matka miała drugiego syna i dlaczego wyszła drugi raz za mąż. Jaki był wasz ojczym, gdzie pracował i dlaczego umarł. Kim był wasz brat i co zrobił ze swoim życiem. W jaki sposób wykręciliście się od pójścia do wojska. Dlaczego wyemigrowaliście i czemu akurat do Polski. I nie wmawiajcie nam, że z powodu żony. Gdzie i kogo w swoim życiu spotkaliście, z kim piliście wódkę. Nie piszcie dlaczego – my wiemy. Gdzie pracowaliście w Rosji i w Polsce, i dlaczego właśnie tam. I kto wam dał stypendium. Za jakie zasługi. Kim były wasze żony i dlaczego aż trzy razy żeniliście się. Ile macie dzieci i co teraz robią. Opiszcie swoje badania naukowe i podajcie jakie prace dzięki nim powstały oraz z kim na uczelni współpracowaliście – konkretnie po nazwisku Awdiejew! Nieważne, że nikt nie zrozumie opisów waszych badań. My mamy wielu specjalistów, już oni sobie z tym poradzą.
Wyliczcie dokładnie gdzie byliście za granicą, co tam robiliście i dlaczego. No i skąd wzięliście pieniądze na wybudowanie domu, komu daliście łapówki i w jakiej wysokości. Ile Wam płacą za występy i dlaczego tak dużo. Czy wiecie, że robotnika w Rosji nie stać na swój dom, auto i wyjazdy za granicę?! Co wam się tak bardzo podobało w tej Piwnicy pod Baranami. Jakie barany tam były. Kto je hodował i czy to było legalne. Kto je karmił i strzygł”.
Autor bardzo się starał dobrze wykonać swoją pracę. Ale są w książce fragmenty, przeważnie wyróżnione czerwoną czcionką w których Awdiejew wymyka się poleceniom diabla. Oto niektóre z nich:
„Literatura w Rosji była sumieniem ludzi myślących i gdyby oceniać Rosjan jedynie po tym, co napisali, można by dojść do wniosku, że jest to kraj chodzących aniołów i geniuszy”.
„Rolą błazna jest wyzwalanie od zapętlonego myślenia. Czyli łamania stereotypów”.
„Indywidualizm w Rosji jest tępiony, bo wywołuje dysonans poznawczy, który uderza w wyobrażenie o tym, jakie ma być państwo. Dobra jest władza, która trzyma ludzi za mordę”.
„Prawdziwy humor jest zawsze podszyty smutkiem”.
„Dążę do radości a smutek sam przychodzi”.
Na koniec pozytywnie o nas Polakach, książkę wydano w 2019 roku, więc pisana była o wiele wcześniej:
„Zadziwiające, że Polacy w trudnych chwilach nie tracą poczucia humoru i starają się wzajemnie pocieszyć. Jest to wspaniała cecha narodowa, która wróży dobrą przyszłość temu narodowi, bo humor to najmocniejsza broń przeciw głupocie, najcięższej chorobie w polityce”.
IRENA BROJEK Od urodzenia wrocławianka. Bibliotekarka z bogatą przeszłością (Politechnika, Szkoła Inspekcji Pracy, Dz.B.P., Uniwersytet, PWST, R.B.P, M.B.P.). Pomysłodawczyni i organizatorka kobiecej imprezy pod nazwą „dress-party”. Wykonuje i wystawia kolaże i wyklejanki. Miłośniczka książek, kina, kotów i osób z inteligentnym poczuciem humoru. Prowadzi interesujący blog: https://kotnagalezi.home.blog.