Język polskiJęzyk angielskiJęzyk francuskiJęzyk ukraińskiJęzyk niemieckiJęzyk migowy

 

Który pisarz wierzył w skuteczność urynoterapii? Z czym zawsze wybierał się w podróż Andersen? Dlaczego de Maupassant zawsze jadł w tej samej restauracji?

Zapraszamy Was do przeczytania nowej porcji literackich ciekawostek!
  1. Hans Christian Andersen tak bardzo bał się pożarów, że w żadną podróż nie wyjeżdżał bez swojego 9-metrowego sznura, który miał umożliwić mu ewakuację z płonącego hotelu.
  2. Charles Dickens praktykował hipnozę, zwaną w tamtym czasie mesmeryzmem. Próbował on przeprowadzać sesje terapeutyczne z udziałem swojej żony (podobno z sukcesem) oraz córki (bez powodzenia).
  3. J.D. Salinger stosował inną formę „leczenia”, a mianowicie urynoterapię. Informacja o tym, że pisarz pił własny mocz pochodzi ze wspomnień jego córki.
  4. John Steinbeck zaczynał dzień od przygotowania 24 dobrze naostrzonych ołówków. Dopiero kiedy wszystkie się stępiły, ponownie je temperował. Dziennie potrafił zużyć do 60 ołówków.
  5. F. Scott Fitzgerald uwielbiał pić koktajle alkoholowe (robił to praktycznie bez przerwy). Twierdził też, że gin jest najmniej wyczuwalny w oddechu. Jego ulubionym drinkiem był Rickey.
  6. Roald Dahl (autor „Charliego i fabryki czekolady”) pisał zawsze w godzinach od 10.00 do 12.00, a następnie od 16.00 do 18.00. Ponadto często tworzył w niewielkiej szopie w swoim ogrodzie, w której trzymał m.in. piłkę zrobioną z opakowań po czekoladzie oraz fragment swojej kości biodrowej (usunięty w wyniku operacji).
  7. Hunter S. Thompson (autor „Lęku i odrazy w Las Vegas”) zamiast podpisywać swoje książki, strzelał do nich. Wymyślił także odmianę gry w golfa, polegającą na wykorzystywaniu strzelby do zniszczenia piłki przeciwnika.
  8. George Byron zawsze podróżował ze swoimi zwierzętami. Ze swojego domu w Anglii przybył do Wenecji z 10 końmi, 3 małpami, 3 pawiami, 8 psami, 5 kotami, żurawiem, orłem, sokołem oraz krukiem.
  9. Guy de Maupassant tak bardzo nie cierpiał widoku wieży Eiffla, że jadł obiady w restauracji znajdującej się pod nią, ponieważ był to jedyny sposób, by uniknąć patrzenia na jej zarys.
  10. Vladimir Nabokov zapisywał swoje powieści na kartach katalogowych. Twierdził, że w ten sposób łatwiej jest mu rozbudowywać fabułę. „Fiszki” miały wymiary ok. 7,5x12,5 cm, co sprawiało, że mieściło się na nich zaledwie kilka zdań.