Haruki Murakami, „Bezbarwny Tsukuru Tazaki i lata jego pielgrzymstwa”, Wydawnictwo Muza SA, 2013
Samotny na dworcu życia
- Szczegóły
- Odsłony: 627
O autorze:
Haruki Murakami urodził się w Kioto 12 stycznia 1949. To japoński pisarz, eseista i tłumacz literatury amerykańskiej. Studiował w latach 1968–1975 na Wydziale Literatury tokijskiego Uniwersytetu Waseda teatrologię, w tym pisanie scenariuszy. W latach 1974–1981, razem z żoną Yoko prowadził klub jazzowy „Peter Cat” w Tokio. W wieku 30 lat wydał swoją pierwszą powieść Hear the Wind Sing (1979), a później Pinball, 1973 (1980) i Przygodę z owcą (1982). Te trzy utwory nazywane są Trylogią „Szczura”, od przydomka jednego z bohaterów. Następne książki: Koniec świata i hard-boiled wonderland (1985), Tańcz, tańcz, tańcz (1988) i Na południe od granicy, na zachód od słońca (1992) ugruntowały jego pozycję jako pisarza, a także przyniosły mu sławę na Zachodzie, głównie w USA. gdzie przeprowadził się w 1991 r. Pracował na Uniwersytecie Princeton, a od 1993 na Uniwersytecie Williama Howarda Tafta w Santa Ana. Po trzęsieniu ziemi w Kobe, a także ataku gazowym sekty Najwyższa Prawda w tokijskim metrze w 1995 r. powrócił do kraju. W tym samym roku ukazała się Kronika ptaka nakręcacza, oceniana przez krytyków jako największe osiągnięcie literackie pisarza (nagroda Yomiuri w 1996 r.). W 1997 napisał Underground, w 1999 r. Sputnik Sweetheart, a w 2002 – Kafka nad morzem. Jest autorem kilku zbiorów opowiadań. W 2006 roku został uhonorowany Nagrodą Franza Kafki. (na podstawie noty z Wikipedii)
O książce:
„…niektóre fakty dziwnie przypominają zaginione miasta …
najpierw długo przysypuje je piasek, ale niekiedy po długim czasie
wiatr go rozwiewa i wyłaniają się spod niego fakty”.
najpierw długo przysypuje je piasek, ale niekiedy po długim czasie
wiatr go rozwiewa i wyłaniają się spod niego fakty”.
Było sobie w liceum pięcioro przyjaciół: Biała – słodka dzieweczka, Czarna – dowcipna komediantka, Niebieski – bezmyślny sportowiec, Czerwony – inteligent o bystrym umyśle i Tsukuru – dobrze wychowany, spokojny i przystojny.
Byli jak pięć palców jednej dłoni, więc wydawało się, że nic ich nie rozdzieli. Ale stało się inaczej. Pewnego dnia Tsukuru usłyszał przez telefon, że pozostali nie chcą go już znać i że to jego wina. Bardzo to przeżył „wpadł do żołądka śmierci i w ciemnym bezruchu tej jaskini spędził pozbawione dat dni”, czyli pół roku.
Jednak skończył studia i robił to co lubił najbardziej, czyli zajmował się dworcami. Pozornie jego życie było ustabilizowane i szczęśliwe jednak zadra odrzucenia ciągle w nim tkwiła i determinowała jego życie.
Mając 36 lat nadal był kawalerem. I nie zanosiło się na zmianę. Aż spotkał Sarę, której opowiedział o tym, co się stało 16 lat temu, a ona zaproponowała, że znajdzie jego przyjaciół, aby mógł wyjaśnić, co się wtedy stało.
Poznajemy bliżej pięcioro bohaterów, ich wady i zalety oraz talenty. A także rodziny. Narracja toczy się współcześnie i w czasie przeszłym.
To opowieść o szybkim i bolesnym dorastaniu. O przyjaźni, która zawiodła. Także o nieumiejętności porozumienia się nawet z pozornie najbliższymi osobami.
O tym jak bardzo na nasze życie wpływa odrzucenie.
O samotności i kompleksach.
O potrzebie przyjaźni i miłości bez której życie nie ma sensu. I o współczesnej Japonii.
W wielu miejscach opowieść jest nasycona muzyką. A nawet seksem.
Autor dokładnie opisuje wygląd bohaterów – podaje szczegóły garderoby, ozdób, fryzur, butów.
Przez całą książkę przewija się pytanie – kto zabił tę piękną przyjaźń i dlaczego. Spotkania z byłymi przyjaciółmi wyjaśniają sprawę, ale nie do końca.
Z tekstu można wyłowić sporo złotych myśli: „W życiu są rzeczy zbyt skomplikowane, by je wyjaśnić w jakimkolwiek języku”; „Serce jest jak nocny ptak. Spokojnie na coś czeka, a kiedy to nadchodzi, leci prosto w tamtym kierunku”, albo stwierdzeń zabawnych, jak np. takie: „cicho jak mądry kot wyszedł z pokoju”.
Polecam.
IRENA BROJEK Od urodzenia wrocławianka. Bibliotekarka z bogatą przeszłością (Politechnika, Szkoła Inspekcji Pracy, Dz.B.P., Uniwersytet, PWST, R.B.P, M.B.P.). Pomysłodawczyni i organizatorka kobiecej imprezy pod nazwą „dress-party”. Wykonuje i wystawia kolaże i wyklejanki. Miłośniczka książek, kina, kotów i osób z inteligentnym poczuciem humoru. Prowadzi interesujący blog: http://kotnagalezi1.blox.pl/html.Byli jak pięć palców jednej dłoni, więc wydawało się, że nic ich nie rozdzieli. Ale stało się inaczej. Pewnego dnia Tsukuru usłyszał przez telefon, że pozostali nie chcą go już znać i że to jego wina. Bardzo to przeżył „wpadł do żołądka śmierci i w ciemnym bezruchu tej jaskini spędził pozbawione dat dni”, czyli pół roku.
Jednak skończył studia i robił to co lubił najbardziej, czyli zajmował się dworcami. Pozornie jego życie było ustabilizowane i szczęśliwe jednak zadra odrzucenia ciągle w nim tkwiła i determinowała jego życie.
Mając 36 lat nadal był kawalerem. I nie zanosiło się na zmianę. Aż spotkał Sarę, której opowiedział o tym, co się stało 16 lat temu, a ona zaproponowała, że znajdzie jego przyjaciół, aby mógł wyjaśnić, co się wtedy stało.
Poznajemy bliżej pięcioro bohaterów, ich wady i zalety oraz talenty. A także rodziny. Narracja toczy się współcześnie i w czasie przeszłym.
To opowieść o szybkim i bolesnym dorastaniu. O przyjaźni, która zawiodła. Także o nieumiejętności porozumienia się nawet z pozornie najbliższymi osobami.
O tym jak bardzo na nasze życie wpływa odrzucenie.
O samotności i kompleksach.
O potrzebie przyjaźni i miłości bez której życie nie ma sensu. I o współczesnej Japonii.
W wielu miejscach opowieść jest nasycona muzyką. A nawet seksem.
Autor dokładnie opisuje wygląd bohaterów – podaje szczegóły garderoby, ozdób, fryzur, butów.
Przez całą książkę przewija się pytanie – kto zabił tę piękną przyjaźń i dlaczego. Spotkania z byłymi przyjaciółmi wyjaśniają sprawę, ale nie do końca.
Z tekstu można wyłowić sporo złotych myśli: „W życiu są rzeczy zbyt skomplikowane, by je wyjaśnić w jakimkolwiek języku”; „Serce jest jak nocny ptak. Spokojnie na coś czeka, a kiedy to nadchodzi, leci prosto w tamtym kierunku”, albo stwierdzeń zabawnych, jak np. takie: „cicho jak mądry kot wyszedł z pokoju”.
Polecam.