Urodził się w Chobotowie w 1909 r. W roku 1920 wraz z rodziną przeniósł się do Torunia. Jego pierwsze drukowane prace pojawiły się w roku 1925 ( miał wtedy16 lat) w „Pochodni”, dodatku do toruńskiego „Głosu Robotnika”, która była adresowana do „polskiej młodzieży pracującej”. Publikował pod pseudonimem Jagmin lub kryptonimem T.M. Pisał na tematy historyczne, historycznoliterackie, obyczajowe, pisywał też wiersze. Już w gimnazjum zadomowił się w toruńskiej Książnicy im. M. Kopernika, gdzie w świat dawnej książki i literatury wprowadził go Zygmunt Mocarski, dyrektor Książnicy i późniejszy, długoletni przyjaciel.
Po maturze synów, w 1927 roku, rodzina Mikulskich przeniosła się do Warszawy, gdzie Tadeusz rozpoczął studia w Uniwersytecie Warszawskim, na Wydziale Filozoficznym w zakresie historii literatury polskiej. Jednocześnie dużo publikował w „Gazecie Warszawskiej”, „Myśli Narodowej” i w „Mestwinie”, powracając do tematów pomorskich.
Jesienią 1929 roku na trzeci i ostatni rok studiów przeniósł się na Uniwersytet Jagielloński, gdzie w czerwcu 1930 roku uzyskał stopień magistra filozofii.
W roku 1932 rozpoczął pracę w Bibliotece Narodowej jako bibliotekarz naukowy w Dziale Starych Druków, a jesienią roku 1936, po uzyskania stopnia naukowego doktora, objął stanowisko starszego asystenta seminarium historii literatury polskiej na Uniwersytecie Warszawskim.
Korzystając z urlopu naukowego na Uniwersytecie T. Mikulski wraz z żoną Zofią wyjechał na studia do Paryża, jako stypendysta Funduszu Kultury Narodowej. Do czasu wyjazdu do Francji opublikował wiele rozpraw, artykułów, recenzji, edycji tekstów literackich, uprawiał nadal prace w zakresie literatury staropolskiej. W Paryżu studiował polsko-francuskie związki w literaturze Oświecenia. Ostatecznie postanowił, że w badaniach pójdzie w stronę epoki stanisławowskiej: Karpińskiego, Kniaźnina, Bohomolca.
Do Polski wrócił latem 1939 roku, a we wrześniu jako dowódca plutonu, brał udział w obronie Warszawy. W maju 1940 roku T. Mikulski rozpoczął pracę w Bibliotece Narodowej (wówczas Państwowej) znowu w Dziale Starych Druków. Równocześnie w latach 1940-1944 prowadził tajne nauczanie na Uniwersytecie Warszawskim (proseminarium historii literatury polskiej z nauk pomocniczych dla I roku studiów polonistycznych). W miarę możliwości kontynuował prace naukowe nad problemami epoki polskiego Oświecenia. Gdy wybuchło powstanie warszawskie, wziął w nim udział w szeregach Armii Krajowej pod pseudonimem Krasicki. 5 października 1944 roku został wzięty do niewoli i skierowany do obozu jeńców Großborn, później Sandbostel i Lubece. Z niewoli powrócił do kraju 1 października 1945 roku i już 18 listopada przyjechał wraz z żoną do Wrocławia.
Ciąg dalszy >>
Po maturze synów, w 1927 roku, rodzina Mikulskich przeniosła się do Warszawy, gdzie Tadeusz rozpoczął studia w Uniwersytecie Warszawskim, na Wydziale Filozoficznym w zakresie historii literatury polskiej. Jednocześnie dużo publikował w „Gazecie Warszawskiej”, „Myśli Narodowej” i w „Mestwinie”, powracając do tematów pomorskich.
Jesienią 1929 roku na trzeci i ostatni rok studiów przeniósł się na Uniwersytet Jagielloński, gdzie w czerwcu 1930 roku uzyskał stopień magistra filozofii.
W roku 1932 rozpoczął pracę w Bibliotece Narodowej jako bibliotekarz naukowy w Dziale Starych Druków, a jesienią roku 1936, po uzyskania stopnia naukowego doktora, objął stanowisko starszego asystenta seminarium historii literatury polskiej na Uniwersytecie Warszawskim.
Korzystając z urlopu naukowego na Uniwersytecie T. Mikulski wraz z żoną Zofią wyjechał na studia do Paryża, jako stypendysta Funduszu Kultury Narodowej. Do czasu wyjazdu do Francji opublikował wiele rozpraw, artykułów, recenzji, edycji tekstów literackich, uprawiał nadal prace w zakresie literatury staropolskiej. W Paryżu studiował polsko-francuskie związki w literaturze Oświecenia. Ostatecznie postanowił, że w badaniach pójdzie w stronę epoki stanisławowskiej: Karpińskiego, Kniaźnina, Bohomolca.
Do Polski wrócił latem 1939 roku, a we wrześniu jako dowódca plutonu, brał udział w obronie Warszawy. W maju 1940 roku T. Mikulski rozpoczął pracę w Bibliotece Narodowej (wówczas Państwowej) znowu w Dziale Starych Druków. Równocześnie w latach 1940-1944 prowadził tajne nauczanie na Uniwersytecie Warszawskim (proseminarium historii literatury polskiej z nauk pomocniczych dla I roku studiów polonistycznych). W miarę możliwości kontynuował prace naukowe nad problemami epoki polskiego Oświecenia. Gdy wybuchło powstanie warszawskie, wziął w nim udział w szeregach Armii Krajowej pod pseudonimem Krasicki. 5 października 1944 roku został wzięty do niewoli i skierowany do obozu jeńców Großborn, później Sandbostel i Lubece. Z niewoli powrócił do kraju 1 października 1945 roku i już 18 listopada przyjechał wraz z żoną do Wrocławia.
Ciąg dalszy >>